ماسک، هدیه عروسی زوج جوان به نیازمندان

سعید جلائیان | شهرآرانیوز؛ در روز‌های شیوع کرونا یک سؤال برای زوج‌های جوانی که قصد تشکیل زندگی مشترکشان را دارند مطرح شده و آن این است که در این شرایط چه باید بکنند؟ برخی از زوج‌های جوان و خانواده‌های آن‌ها معتقدند در هر شرایطی باید زندگی مشترک را با برگزاری جشن آغاز کنند. در این بین بعضی نیز عقیده دارند با وجود ویروس کرونا نیازی به برگزاری جشن نیست، چرا که مهم سلامت آن‌ها و اقوامشان است. در این بین زوجی جوان طرقی نیز پیدا شده‌اند که نه تنها جشن برگزار نکردند بلکه زندگی مشترکشان را با کمک به کارگاه تولید ماسک شهرک طرق و تهیه بسته‌های معیشتی آغاز کردند.

«احسان صغیرا» و «زهرا محکم قدم» آماده شروع زندگی مشترکشان بودند که ویروس کرونا برنامه‌های آن‌ها را به هم ریخت. صغیرا درباره آشنایی و نحوه شروع مشترک زندگی با همسرش می‌گوید: اولین بار در اردوی راهیان نور با همسرم آشنا شدم و پس از مدتی به خواستگاری او رفتم. با توجه به اینکه من طلبه هستم و به ازدواج آسان اعتقاد دارم از ابتدا با خانواده همسرم قرار گذاشتم شروع زندگی مشترکمان با برگزاری یک جشن ساده در حضور اقوام نزدیک باشد و آن‌ها نیز قبول کرده بودند. قرار بود ما در سال ۹۸ زندگی مشترکمان را شروع کنیم که با توجه به ازدواج برادر بزرگم و شیوع کرونا شروع زندگی مشترکمان به تأخیر افتاد.

 

 

پیش از ابتلای اولین شهروند در طرق به ویروس کرونا فعالیت‌های مردمی در این شهرک برای مقابله با این ویروس شروع شد که صد‌ها تن از شهروندان طرق در آن مشارکت داشتند. صغیرا نیز یکی از آن‌ها بود. او فعالیت‌های خود در دوران کرونا را توضیح می‌دهد: متأسفانه به دلیل فشرده بودن درس‌هایم آن چنان که می‌خواستم نتوانستم حضور پررنگی در برنامه‌های مردمی مقابله با کرونا داشته باشم؛ اما در یک سری فعالیت‌های اجتماعی مانند کمک به کارگاه تولید ماسک به شکل‌های مختلف مانند تهیه کلیپ و تبلیغ این مرکز و همچنین آماده سازی مواد ضدعفونی‌کننده مشارکت کردم. در آخر نیز برای شروع زندگی‌ام با پرداخت مبلغی در کارگاه تولید ماسک مشارکت کردم تا سهم کوچکی در تأمین ابزار سلامتی مردم محله‌ام داشته باشم.

فعال جوان شهرک طرق با اشاره به چگونگی آغاز زندگی مشترکش ادامه می‌دهد: پس از شیوع کرونا ما دیدیم هرچه می‌گذرد شرایط بهتر نمی‌شود به همین دلیل من از همسرم خواستم برای شروع زندگی مراسم برگزار نکنیم. خوشبختانه من و همسرم همفکر هستیم و او با وجودی که تنها دختر خانواده است، پذیرفت. البته ابتدا خانواده ایشان پیشنهاد دادند تا پایان ماه محرم و صفر صبر کنیم تا شرایط کمی بهتر بشود و سپس یک مراسم ساده برگزار کنیم؛ اما این درخواست والدین همسرم را به دلیل اینکه مدت زیادی از عقد ما گذشته بود و مشخص نبود شرایط در آینده چگونه خواهد بود نپذیرفتیم.

 

 

 

صغیرا می‌گوید: ما در حال آماده شدن برای شروع زندگی مشترک بودیم که یکی از دوستان فعالم در کارگاه تولید ماسک به من پیشنهاد داد برای الگوسازی و تشویق جامعه برای حفظ سلامت مردم، مبلغی را به کارگاه تولید ماسک اختصاص دهم و روی کارت عروسی‌ام نیز این مطلب را بنویسیم که بخشی از هزینه مجلس عروسی به کارگاه تولید ماسک اختصاص پیدا کرده است. البته پدرم نیز در روزی که ما زندگی مشترکمان را شروع کردیم ۱۵ بسته معیشتی تهیه و بین نیازمندان طرق توزیع کرد.

 

 

 

پوشیدن لباس عروس آرزوی هر دختری است؛ اما زهرا محکم قدم از آن می‌گذرد، زیرا معتقد است نباید به خاطر شادی خودش، سلامت دیگران را به خطر اندازد. محکم قدم درباره دلایل موافقتش با اهدای بخشی از هزینه ازدواج به کارگاه تولید ماسک می‌گوید: من فکر می‌کنم قسمت من و همسرم این بوده که در این دوران سخت زندگی مشترکمان را شروع کنیم. البته باید بگویم برای خانواده‌ام به ویژه مادرم پذیرفتن این موضوع که تنها دخترش را بدون مراسم به خانه بخت روانه کند، دشوار بود.

اما زهرا و احسان به سختی خانواده را راضی می‌کنند: در هر صورت من و همسرم آن‌ها را متقاعد کردیم برگزاری مراسم در این زمان درست نیست چرا که مردم به‌ویژه اقوام نزدیک در رودربایستی قرار می‌گیرند و به اجبار می‌آیند. اگر خدای نکرده برای کسی اتفاقی رخ بدهد و بیمار شود ما مقصر هستیم. از طرف دیگر برگزاری جشن آن قدر ارزش ندارد که ما شروع زندگیمان را برای آن به تأخیر اندازیم.

تازه عروس طرقی به پرداخت پول برای تولید ماسک توسط شوهرش افتخار می‌کند و می‌افزاید: از اینکه همسرم و خانواده‌اش به کارگاه تولید ماسک و نیازمندان طرق کمک کردند خیلی خوش‌حال شدم. باید بگویم برای تهیه جهیزیه هزینه زیادی کردیم و پس‌اندازی برای من باقی نماند؛ اما اگر می‌توانستم من هم در این راه مشارکت می‌کردم.